La musca dubiusa

Igna gada é miu bab cun ign camarat da la madema vegliadegna mo beca da las mademas idaias – els èran ong fetg giuvens – eus a spass ancunter Porclis, da gi. Aluscha a igl cumarat getg agl bab: el sapppi fâ, ca la pli bealla vacca si Raschagliûs vommi a la malura. Igl bab a getg: „Que sas ti beca fâ.“ Alu a tschel getg: „Bien!“ El schagi cu si quella crappadoira én dies. Mo igl bab stoppi amparmetter ad el da beca tuccâ én el, antrocca el lèeavi si sez. Ad igl bab a amparmess qué ad a taneu plaid par vurdâ, scha qué segi la verdad ne bec. A lu è igl cumarat schascheu en dies, a lu è igna musca vagnida òo da séa bucca ad è sgulada ansì ancunter Raschigliûs. A lu suenter igna urella è la musca sgulada anavos ad è turnada a qué mat puspé en bucca, alla gula, ad igl bab vèeva beca tuccau en el. A lu é qué mat puspé lavau si, suenter ca la musca segi turnada anavos tier el. Quella musca èera séa olma. A l’auter gi è’gl vagneu las noovas ca la ple bealla vacca segi ruglada si Raschigliûs – davos igl Crap da Flem. Suenter, pi tard, è igl bab stau bèears onns sez si d’alp a cur ch’el vazzèeva igna tala musca dubiusa, a el adign getg: „Deus partgiri meu muvel!“ A sch’ign metta igl muvel én mong da Deus, scha a igl schliet beca pussonza sur el.