Benedicziun

Ord Wikipedia
Questa pagina è scritta en puter.
Sün ün’icona: Gesu Crist in benedind cul maun dret

La benedicziun es ün generel fenomen religius chi s’exprima in uraziuns u gestas. Tres quistas acziuns dess gnir chaschuno ün contact speciel e pustüt intensiv culla forza d’ün dieu u d’üna divinited.

Derivanza dal pled[modifitgar | modifitgar il code]

I'l rumauntsch ho benedir dachefer cun dir bain. Que voul dir ch'üna persuna benedida es oriundamaing üna persuna, da la quela vain discurrida bain e chi taidla pleds da vita sur da sieu cho.

Vegl Testamaint[modifitgar | modifitgar il code]

Il pled ebraic per benedir es barach (ברך). Il Vegl Testamaint tradescha la benedicziun aaronitica: Il Segner at benedescha ed at perchüra, il Segner fetscha splendurir sia fatscha sur te ed at saja grazius, il Segner adoza sia fatscha sün te ad at detta sia pêsch (cudesch Numeri 6).

La prüma benedicziun artschaiva la dumengia respectivmaing il sabbat in connex da la creaziun: E Dieu ho benedieu il settevel di e'l santificho (cudesch Genesis 2,3).

Nouv Testamaint[modifitgar | modifitgar il code]

I’l Nouv Testamaint as schlargia la benedicziun, cha Dieu vaiva impromiss ad Abraham e sieus descendents, vers tuots pövels. Cristus ans ho cumpros libers da la schmaladicziun per nus, perche a sto scrit: Chi saja schmaladieu minchün chi penda vi da la lain (cudesch Deuteronomium 21,23), per cha la benedicziun d’Abraham vegna sur dals pajauns, tres Cristus Gesu, e cha nus artschaivans tres la cretta l’impromischiun dal spiert. (l’apostel Paulus, La charta als Galaters 3, 13+14)

Da grand’importanza per la tradiziun cristiauna – impustüt davart las controversas intuorn il battaisem d’iffaunts - gnivan ils pleds da Gesu a sieus discipuls: Lura gnivan purtos pitschens iffaunts no tar el, per ch’el als tuochess. Ma ils scolars faivan reprimandas a quels chi’ls purtaivan no pro el. Ma apaina cha Gesu ho vis que, s’ho’l indegno e’ls ho dit : Laschè gnir no tar me ils pitschens iffaunts e nu’ls impedi ; perche da tels es il reginam da Dieu. In varded, eau as di : Chi chi nun artschaiva il reginam scu ün iffaunt, nu vain sgür brichad entrer in quel. Lura als ho tuts sün bratsch e, mettand ils mauns sün els, als ho‘l benedieus. (l’evangeli seguond Marcus 10,13–16)

Litteratura[modifitgar | modifitgar il code]

  • Dorothea Greiner: Segen und Segnen. Eine systematisch-theologische Grundlegung. (= "Benedicziun e benedir". Üna fundaziun sistematica teologica), Kohlhammer Verlag 1999, 3. tom 2003. ISBN 978-3170181649
  • Ulrich Heckel, Der Segen im Neuen Testament. Begriff – Formeln – Gesten, mit einem praktisch-theologischen Ausblick. (= La benedicziun i'l Nouv Testamaint. Noziun - fuormlas - gestas, cun üna perspectiva pratica teologica), WUNT 150, Mohr Siebeck, Tübingen 2002. ISBN 3-16-147855-X.
  • Klaus Seybold: Der Segen und andere liturgische Worte aus der hebräischen Bibel. (= La benedicziun ed oters pleds liturgics illa Bibgia ebraica), Theologischer Verlag Zürich, 2004. ISBN 3-290-17320-8.
  • Claus Westermann: Der Segen in der Bibel und im Handeln der Kirche. (= La benedicziun illa Bibgia ed i'l agir da la baselgia), Chr. Kaiser, München 1992. ISBN 3-459-01945-X.